یوسف مرادیان: باید حقایق به مردم نشان داده شود
تاریخ انتشار: ۸ مهر ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۶۱۰۴۲۷۵
گونه یا ژانر فیلم (به فرانسوی: Genre) برای دستهبندی فیلمها بر اساس شباهتهای موضوعی و داستانی که فیلم بر آنها بنا شدهاست، به کار میرود.
اکشن، کمدی، درام، ماجراجویی، هیجان انگیز، جنایی، فانتزی، ترسناک ژانرهای غالب سینمایی هستند که پس از پاگرفتن صنعت سینما مفهومی یکسان در سراسر جهان دارند. یعنی فیلمی در ژانر وحشت در سراسر جهان مفهوم و مولفه هایی ثابت دارد؛ مولفه هایی که به مدد تعریف یک فیلم می آیند و موجب می شوند تا علاقمندان به این سبک خاص اثری در ژانر محبوبشان را دنبال و تماشا کنند.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمیشوند!
سینمای دفاع مقدس به مدد تولیدات اثربخش و بهره گیری از عناصر مشترکی که مولفه اساسی تمامی آنان جنگ تحمیلی عراق علیه ایران بود، موفق شد تا پس از ۴ دهه به یک ژانر بدل شود؛ ژانری سراسر بومی که توانست تولیداتی با ارزش را به سینمای ایران و جهان ارائه کند.
بر این اساس سینمای دفاع مقدس را می توان یکی از ژانرهای سینمایی موثر در چهار دهه گذشته در ایران دید؛ سینمایی که پس از جنگ تحمیلی عراق علیه ایران، شکل گرفت و مصائب و تلخی های این دوره از تاریخ معاصر را دستاویزی برای روایت و نمایش قرار داد.
در طی ۴ دهه گذشته فیلم ها، مستندها، سریال ها و مجموعه های تلویزیونی متعددی با دستمایه قرار دادن مضامین این جنگ کوشیده اند تا سهمی در بیان این روایت تاریخی داشته باشند.
میزان جذابیت داستان، واقعی بودن و نبودن آن، قدرت بازی گیری کارگردان و انتخاب بازیگران، فیلمنامه منسجم و امثالهم، عوامل مهمی در موفقیت یک اثر سینمایی در ژانر دفاع مقدس است؛ البته که در تولید این گونه آثار همواره رد ایدئولوژی حضور دارد؛ در واقع سینمای جنگ را می توان از جمله ایدئولوژیک ترین تولیدات هنری دانست که به میزان متفاوتی دربردارنده نگاه جانبدارانه به وقایع هستند و این موضوع بعضا محدودیت هایی را برای سینماگران ایجاد می کند؛ در نهایت قدرت سازنده اثر در تولید، ساخت و دفاع از خروجی کار می تواند نقشی اساسی در میزان باورپذیری و همراهی مخاطب با قصه داشته باشد.
سینمای مقدس باید زبان گویای حقایق باشد
یوسف مرادیان بازیگر نقش خلبان در فیلم دفاع مقدسی ماهورا (حمید زرگرنژاد ۱۳۹۵) در گفت وگو با خبرنگار سینمایی ایرنا با تاکید بر اهمیت سینما و قدرت رسانه در انتقال حقیقت و حتی در نمونه هایی حقیقت سازی گفت: کشوری مانند آمریکا در کمال وقاحت و پستی به کشور مظلومی مانند ویتنام (که هیچ گونه خطایی اعم از تعدی، تعرض یا درگیری با هیچ جایی را مرتکب نشده است) حمله می کند؛ قتل عام و نسل کشی می کند و بعد از دل این ماجرا «جان رمبو» و قهرمان می سازد و این قهرمان را به جهانیان القا می کند.
بازیگر فیلم سینمایی لاکپشت (علی شاهحاتمی ۱۳۷۵) تصریح کرد: کسی نمی تواند منکر اثر گذاری و قدرت این سینما شود؛ بسیاری از جوانان و هم نسلی های من اعتراف می کنند که در برهه ای از زمان، این فیلم ها را نگاه می کرده و چقدر از این که این آدم قهرمان است و یک تنه صدها نفر را می کشد، کیف می کرده اند؛ این جادوی سینما و قدرت آن است که می تواند هرچیزی را به شکل مطلوب خود، به مخاطب خود القا کند.
مرادیان در ادامه و در اشاره به نقش خویش در فیلم ماهورا، گفت: من برای فیلم ماهورا برای نقش یک خلبان انتخاب شدم، خلبانی که قصه و داستانش حقیقت و واقعیت است؛ یعنی این اتفاق واقعا در آن زمان افتاده است که یک خلبانی برای شناسایی منطقه می رود و زمان برگشتن هواپیمای او را می زنند؛ هواپیمای او یک هواپیمای شناسایی بوده است و نه یک هواپیمای بمب افکن. این خلبان در منطقه ای «هورالعظیم» با چتر فرود می آید و اهالی آن دهکده این شخص را پنهان کرده و به عراقی ها تحویل نمی دهند؛ این موضوع باعث خشم عراقی ها می شود و آنها در انتقام، مردم این منطقه را قتل عام کرده و یک دهکده را از بین می برند و آنان را می کشند.
هنرپیشه فیلم سینمایی شبهای تهران (داریوش فرهنگ ۱۳۷۹) اظهار داشت: در جایی از این ماجرا، وقتی که چهار عراقی می خواهند به دختر یک چوپان (که ناموس این سرزمین و نمادی از بچه ها و دختران ایران است) تجاوز کنند، آن خلبان، هر چهار نفرشان را می کشد؛ این حرکت در واقع ما به ازای محبتی است که آن مردم به این خلبان می کنند و او خبر ندارد که آنها در ازای این محبت، از جانشان هم گذشته اند؛ او تنها سعی می کند محبت آنان را تلافی کرده و جوابگوی انسانیت خودش به عنوان یک ایرانی و کسی که وارد جنگی ناخواسته شده است، باشد.
وی افزود: خاطرم هست که رهبر انقلاب صحبتی را داشتند و گفتند اگر ما سال ها در مورد این جنگ و این دفاع فیلم بسازیم، باز هم سوژه خواهیم داشت؛ همین امروز هم که به اسامی کوچه ها نگاه می کنیم، نام شهدای زیادی را می بینیم؛ پس بستر فراهم است و البته تمام آن مراودات، دیپلماسی و هرچیزی که بین کشورها وجود دارد، سرجای خودش است؛ اما اگر می خواهیم در این زمینه فعالیت کنیم و در مورد مساله خاصی، داستان، فیلم سینمایی بسازیم، باید به همه جوانب بپردازیم و باید حق مطلب ادا شود.
بازیگر سریال تلویزیونی کارآگاه علوی ۲ (حسن هدایت ۱۳۸۷) تاکید کرد: باید وقایع را آنگونه که اتفاق افتاده و بوده است، به تصویر کشید، حداقل در این سینما؛ چون سینمای مقدسی است و باید حقایق به مردم نشان داده شود؛ یعنی یا به این سینما نپردازیم و یا اگر می پردازیم، حق مطلب را ادا کنیم.
۵۷۲۲۶
کد خبر 1678822منبع: خبرآنلاین
کلیدواژه: دفاع مقدس جنگ تحمیلی فیلم سرگرمی بازیگران سینما و تلویزیون ایران دفاع مقدس
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را بهطور اتوماتیک از وبسایت www.khabaronline.ir دریافت کردهاست، لذا منبع این خبر، وبسایت «خبرآنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۶۱۰۴۲۷۵ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتیکه در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
دلیل دفاع آوینی از فیلم «عروس»/«مریم مقدس» بازار ترکیه را فتح کرد
به گزارش خبرنگار مهر، به مناسبت سی و یکمین سالگرد شهادت مرتضی آوینی نشست «سه دهه در آیینه جادو» با محور بازخوانی اندیشه های سینمایی آوینی در آینه تجارب سه دهه اخیر سینمای ایران امروز چهارشنبه ۲۹ فروردین در حوزه هنری برگزار شد.
بهروز افخمی در بخشی از این نشست در سخنانی بیان کرد: تا آنجا که سیدمرتضی آوینی را از طریق مستندهای «روایت فتح» می شناختیم او آدمی اهل فن بود، خودش پای میز تدوین می نشست و گفتار متن را خودش می نوشت. او در عین حال لازم می دید به لحاظ تئوری هم توضیح دهد که چرا باید فیلم ساخت. آنچه می نوشت تاملاتی بود که با خودش داشت و می خواست سینما را بیشتر بشناسد و افکارش را جایی ثبت کند. اما نکته این است که بیش از آنچه که او در سینما نوشته، نظریه دیگری در سینمای ما مطرح نشده است، آثاری تک، نوشته شده اما در فضایی هستیم که تولید داخلی و اکادمیک در زمینه نظریه نداریم.
وی اضافه کرد: اینکه گفته شود مطالب آوینی نظریه پردازی نیست در فضایی که چیزی نداریم شاید حرف گزافی باشد؛ از گوینده چنین اظهارنظری باید پرسید چه نظریه دیگری می شناسد که در ایران تولید شده باشد؟
افخمی در ادامه و در بخش دیگر این نشست درباره ایدئولوژیک بودن یا نبودن تصریح کرد: به نظرم به آوینی ایدئولوژیک بودن نمی چسبد، نمی شود کسی ادعا کند فهم ایدئولوژیک دارد و در عین حال پدیدارشناس هم باشد.
شهاب اسفندیاری رییس دانشگاه صداوسیما در ادامه درباره نسبت آوینی با فیلم های دهه ۶۰ و ۷۰ عنوان کرد: بخشی از هزینه هایی که آوینی داد به دلیل حمایت از فیلم های خاص و نبود حمایت از فیلم های مردم پسند بود و شاید اگر زمانه اینگونه نبود که از فیلم های خاص و نفروش و روشنفکری و غیر جذاب حمایت بیشتری صورت نمی گرفت، آوینی از برخی فیلم های دیگری که در این جریان نبودند حمایت نمی کرد. در خاطرات یدالله صمدی بوده است که درباره فیلم «دو نفر و نصفی» با بازی علیرضا خمسه تعریف می کرد که در همان دوران، یک مدیر سینمایی به او زنگ زده و بابت این فیلم و بازیگرش گفته است از شما بعید بود چنین فیلمی بسازید.
وی با اشاره به حمایت های آوینی از فیلم «عروس» ساخته افخمی تصریح کرد: حمایت ها آن زمان از فیلم های خاص بوده است و طبیعی است در این فضا شهید آوینی که وجه مردمی صنعت سینما برایش اهمیت داشت، واکنش نشان دهد و از برخی فیلم ها دفاع کند. حتی بعدها مقاله ای هم می نویسد و کمی هم عقب نشینی دارد و بعد از دفاعیات سابقش از «عروس» به طور مثال می گوید این چنین نیست که «عروس» ایده ال سینمای ایران است.
اسفندیاری با اشاره به وجه مردمی برخی فیلم و سریال ها در سینمای دینی بیان کرد: سریال «یوسف پیامبر» را هرچقدر هم منتقدان دوستش نداشته باشند، باید بپذیریم که میلیون ها نفر آن را دوست دارند. سریال «مریم مقدس» زمانی بازارهای ترکیه را فتح کرده بود. سریال های «مختارنامه» و «یوسف پیامبر» هر یک در کشورهای مختلف طرفداران بسیاری داشته اند.
رامتین شهبازی منتقد سینما و مدرس دانشگاه هم در این نشست در باب سوتفاهمی که نسبت به ایدئولوژیک بودن یا نبودن آوینی وجود دارد، تصریح کرد: ایدئولوژی اینجا به معنای منفی آن نیست. بالاخره هر نظریه ای طرفدارانی پیدا می کند. ما از برخی نظریات آنقدر دفاع می کنیم و پشت آن ها می ایستیم که شاید در طول زمان به ایدئولوژی تبدیل می شود. شاید فرد نظریاتی داشته باشد که ایدئولوژی او نیست ولی دیگران به ایدئولوژی وی تبدیلش کرده اند.
سیدمهدی ناظمی دیگر پژوهشگر و کارشناس این نشست در ادامه درباره پیوند ایده و تجربه عملی در سینمای ایران مطرح کرد: شهید آوینی از نظر من بیشتر گشایش گر انسدادهایی در فضای تجربه و گفتار بود. ما در عصر تجدد موفق نمی شویم به تجربه ای تثبیت شده برسیم.
وی اضافه کرد: آوینی در چارچوب تثبیت شده ای قرار نمی گرفت و اگر در زمان کنونی حضور داشت به همین دلیلی که گفته شد شاید باز هم در دانشگاه جایی نداشت.
ناظمی درباره میراث فکری آوینی و آنچه می تواند راهبر باشد، گفت: آوینی در سینما دنبال این بود که ببیند چقدر می تواند بیان حقیقت داشته باشد. شاید اینکه سعی داشت خود را به کلماتی مثل سینمای اسلامی محدود نکند به همین دلیل بود. شاید او به این دلیل سمت سینمای داستانی نمی رود که در فضای دیالکتیکی بین خیال و واقعیت فکر می کند سینمای داستانی به نوعی خیال نزدیک است.
کد خبر 6081450 عطیه موذن